Umr qadri
Umr qadri
“Soqol haqida”
Sen soqol qo‘yibsan, chiroyli soqol
U senga bir muncha yarashibdi ham.
O‘zingcha kashf etib o‘zga bir olam
O‘zingcha yuribsan mag‘rur va hushol.
Men senga termulib qolaman hayron,
Nahotki yoshlikdan bezibdi, deyman.
Nahotki bemahal sovib qaynoq qon.
Qalbida keksalik sezibdi, deyman.
Bilaman, bolalar bolaligida
Tez katta bo‘lmoqni qiladi havas.
Sen axir yigit-ku, cho‘ng bilagida
Yoshlikni viqori yongan basma-bas.
Nahotki, yoshlikdan shuncha tez to‘yding,
Nahotki taftiga berolmading dosh.
Nahotki o‘tida bemahal qo‘yding,
Hijronga otdimi biror qalamqosh!
Yo seni yoshlikning azimkor quli
Bir siniq sopolday uloqtirdimi?
Yo seni bosdimi gumrohlik seli,
Aldamchi hayollar yo‘ldan urdimi?
Keksalik xilvatin yo tinchroq bilib,
Boshpana qidirib qoldingmi, qochoq.
Begona mavsumdan o‘lja qidirib ,
Begona zavqlarga ochdingmi, quchoq?
Kishilar yosh o‘tib, sipo tortganda
Soqolni o‘ziga ko‘radi ravo.
Nega sen yoshlikni qilib bot kanda,
Dardinga izlading soqoldan davo!
Yo tentak havasmi, yo bebosh qiliq?
Shundaymi? U holda soqolni qirdir.
Yoshlikka yoshlikning o‘z ko‘rki loyiq.
Yoshlikda yoshlikning gavharin qidir!
Har yoshning o‘z gashti, o‘z jamoli bor.
Begona zavq-shavqini qilma ixtiyor!
